dalej o tym Waldemarze

Niezbyt to ładnie tak cytować  cudze listy, dlatego dalszej części listu nie będzie tym bardziej, że pani Wandzia nie szczędziła w nim słów uważanych powszechnie za niecenzuralne. Chodziło o to głównie, że Lucyna poczuła się urażona okrzykiem Wandzi bo kto jak kto, ale matka Waldemara wie najlepiej, kogo można do domu wpuszczać a kogo z niego wyrzucać, pamiętacie przecież, jak rok temu wyrzuciła z hukiem Blondynę czym przyczyniła się do jeszcze większego zaangażowania zakochanych bo im więcej przeszkód tym miłość gorętsza a Iwonce i Waldemarowi czego jak czego ale przeszkód nie brakowało.

Dlatego Lucyna od razu i bez delikatności pożegnała Wandzię a dla Edwarda otwarła drzwi, ramiona i wersalkę.  Była bowiem kobietą stęsknioną za czułymi słowami i może się zdziwicie a może wcale – zakochała się od pierwszego pocałunku w rękę! Kiedy za fuczącą z oburzenia Wandzią zamknęła się bramka i przebrzmiały ostatnie ostrzeżenia(a niech cię nawet zadusi jak jesteś taka mądra) mama Waldemara zaprosiła zdrożonego górnika do stołu i poczęstowawszy gołąbkami, przedstawiła mu Iwonę jako kobietę wiarołomną, rozpustną, niewartą miłości, wpędzającą mężczyzn w kierat obowiązków - modliszka, lafirynda i wywłoka!

Pan Edward jadł gołąbki i łzy mu spływały po policzkach na podkoszulek. Nie z powodu rozczarowania, nie. Przypomniał sobie bowiem jak żywą swoją żonę nieboszczkę - tak samo mu podawała gołąbki w sosie pomidorowym i cztery kromki chleba w koszyczku, tak samo  opowiadała o różnych kobietach a on jadł i tylko kiwał głową w milczeniu.

Lucyna zmartwiła się widząc przy swym stole płaczącego mężczyznę i usiłowała go jakoś pocieszyć, podeszła więc i ujęła jego rękę a on przycisnął do niej usta umazane sosem pomidorowym i tak trwali, aż zrobiło się romantycznie jak na „M jak Miłość”. Zapadał wieczór i wypadałoby się pożegnać bo co ludzie powiedzą, ale tym razem Lucyna nie wiedzieć czemu, pewnie z odruchu serca, zaproponowała panu Edwardowi nocleg, z czego on skwapliwie skorzystał i tak oto spędził noc na wersalce, gdzie jeszcze rok temu kotłował się wiadomo kto z kim.

Nocą przewracał się z boku na bok nie mogąc zasnąć. Wreszcie wyszedł z pokoju i poszedł do kuchni, a tam przy blacie siedziała Lucyna bo też nie mogła zasnąć. Objął ją, a ona tylko szepnęła – nie możemy! Na co on odpowiedział -  kobieta może zawsze a mężczyzna zawsze chce mimo, że nie zawsze może a dziś możemy obydwoje!

Tak się zaczął kolejny romans, o którym to w swym liście do Iwony pisała oburzona  pani Emerytka.