żeby w domu było trochę lata

Kiedy już listopad ogołoci ze szczętem ogród i za oknem sterczą gołe konary, na których drą się jakieś ptaszyska a o szyby dzwoni deszcz (jeszcze tylko brakuje szatana) pocieszam się zielenią udomowioną. Dziś Wam chcę przedstawić to, co mi jakoś samo urosło, mimo prześladowań kocich i zaniedbań ludzkich. W tym roku zaskoczyła nas poisencja, ponoć kwiat jednych świąt, u nas kupiona była w zeszłym roku w ostatniej chwili, najmniejsza lichota z wyprzedaży. Stała tak sobie na kuchennym oknie do niedawna i nikt na nią nie zwracał uwagi, aż tu nagle rozrosła się i wybarwiła. Sama,bez proszenia i pędzenia, czyli poganiania, aż mi wstyd, że o niej zapomniałam a tu proszę, jaka piękna.
Stefanotis - to samo, kupiłam bo pięknie pachniał a potem stał całe lato pod wiatą i nikt się nim nie przejmował, jak się podlewało pelargonie to jego też, nie sądziłam, że wróci do domu ale jak nie zabrać takiej bujnej rośliny?
Ta dziwna palma obok, była całkowicie uschnięta i syn ją przywiózł bo syn też nie lubi zmarnowanych roślin i wierzy, że ja uratuję prawie każdą, ech, dzieci, dzieci. Palma wypuściła nowe pędy ale urodą nie grzeszy, trzymam ją bo przez sentyment, bo jednak odżyła to jak to wyrzucać?
Na koniec maltretowany przez koty, trzy razy połamany hibiskus. A to kolorowe dostałam niedawno od mamy męża, bardzo ładne, trzymam z daleka od kotów.
PS. Kocham ten blog, przed chwilą wyłączyli mi prąd a piszę od razu na blogu i mi się wszystko zapisało. Gdzie indziej byłby płacz i zgrzytanie laptopa, wszystko by się poszło.. kochać.

trochę za wcześnie się wybarwiła

palma cudem ocalona w kącie a stefanotis jak  kolumna

hibiskus niedługo zakwitnie

prezent od babci