Kiciule

dla Malgorzaty

Z kotami się nie cackam i obchodzę się z nimi dość szorstko. Gadam do nich często, jak wszystkie stare zrzędy zajmujące się kotami. Jak kotu nie smakuje to, co ma na misce to kot miauczy, woła mnie i prowadzi do szafki z karmą. Mówię mu – jak niedobre to wio na pole i sobie złapać lepsze! Zabieram miskę i wynoszę na ganek, tam przychodzi trójkolorowa kotka i wszystko zjada bez grymaszenia. Miaukotek obrażony siada pod akwarium i mrrrrrrył, żeby go wysadzić na górę. Sam nie wskoczy, bardzo dziwny kot. Ale jak mam dość kocich jęków i chcę go złapać i wynieść z domu to ucieka pod łóżko i siada na środku, łóżko jest duże i ja oczywiście kota  nie dosięgnę,  musiała bym się tam wczołgać. Nie da się wyciągnąć za żadne skarby, nawet nie podejdzie na rybią tabletkę. Kiedyś pójdę po kociubę! 

Czasem nawet mówię o nich z czułością „kiciule”. Zwłaszcza gdy odstawiają akcję „wpuść kotka do domu”.

 Po kilku  wyjściach i wejściach przysięgam sobie, że do rana nie otworzę, niech bydło śpi w garażu i zasypiam, a raczej usiłuję zasnąć, ale wówczas Biały Kot wskakuje na siatkę i tłucze nią wisząc na niej pazurami a Miaukotek siedzi na belce i się drze „zimno w kota”!

Kiedy wreszcie wkurzona otwieram, biegną tak, że o mało mnie nie wywalą w korytarzu. Układają się w nogach łóżka i kiedy zasypiam, mruczą jak mały motorek