nie mam cierpliwości

Pewnego dnia znalazłam na naszym podjeździe rozjechanego jeża. Nie wiem, czy to był któryś z naszych czy całkiem obcy. Poczułam znajomy skurcz w gardle. Kot chodzi tą samą drogą - pod bramę, przez drogę, na przykopę i do dworu.
Dlatego teraz kiedy Kiciul wychodzi z domu, mówię - uważaj na siebie bo widziałeś co się stało z jeżem!
Mało śmiesznie, wiem, ale życie bywa przeważnie mało śmieszne. I proszę mi nie pisać o zabezpieczeniach okien i drzwi i że kot powinien żyć w domu a nie wychodzić tam i z powrotem.

Balansuję. Nie mam cierpliwości jak dawniej. Ani tu, ani w realnym życiu.  Choć czasem należałoby się zastanowić - skoro spędzam tu codziennie trochę czasu, znam osobiście wielu z Was, rozmawiamy z sobą telefonicznie i wymieniamy maile to czy to nie jest realne życie? Przecież to mi się nie śni.
Ale cierpliwości nie mam. Już umiem powiedzieć "spadaj" bez tłumaczenia. Umiem też powiedzieć  odpierdol się jeśli to pierwsze nie skutkuje.Nauczyłam się ucinać kłótnie i mielenie w kółko tego samego, przestałam się martwić co ktoś poczuje i czy na pewno nie sprawię mu przykrości. Trudno, czas ucieka i nie wiadomo kiedy będzie ze mną jak z tym jeżem - był jeż nie ma jeża.
W ogrodzie została jeżowa rodzina dla której najważniejsze jest  dobre schronienie na zimę i zapas dżdżownic w kompoście.
Spokój. Słuchawki do uszu. Muzyka.  Za dwie godziny orka. Luz. Zrobię minimum. Szkoda zdrowia. Byle do wieczora, byle do weekendu, do urlopu, do emerytury.
Uważajcie na siebie.