rusza taśma..(4)

Najporządniejszym działem była twarożkarnia. Mieściła się w oddzielnym budynku po drugiej stronie podwórza. Na twarożkarni panował reżim higieniczny, ludzie z butelkowni byli tam wysyłani do pomocy dość rzadko, ponieważ mieli pokaleczone dłonie a tam prawie wszystko robione było ręcznie.

Mleko na twaróg ogrzewane było w dużych, metalowych wannach, potem przelewane do pras wyłożonych płóciennymi chustami, prasy zamykało się przy pomocy siłowników. Kiedy już serwatka obciekła, ser krojony był dużym nożem  w spore kostki i zawijany w pergamin a następnie wywożony do chłodni. Był bardzo smaczny, ta krajanka była smaczniejsza niż twaróg formowany maszynowo. Sernik upieczony z tej krajanki był znakomity.

Wszystkie urządzenia były bezustannie szorowane ryżowymi szczotkami – wanny, prasy, blachy, wózki z chłodni, stoły i posadzka były myte i dezynfekowane natychmiast po skończeniu produkcji.

Na twarożkarni było ciepło i cicho. Nie huczały maszyny, stałyśmy we trzy lub cztery przy metalowym stole zawijając ser i gadałyśmy o wszystkim. Jak to dziewczyny. Od czasu do czasu przychodzili złodzieje, ale zachowywali się dyskretnie i szybko zmykali, chowając zdobycze pod fartuchem. 

Najpaskudniej było z konwiami.

zdjęcie z internetu

Metalowy, mieszczący trzydzieści litrów, ważący siedem kilo pojemnik zamykany na dekiel. Kiedy niosłam  jednocześnie dwie, obijały mi się o nogi i miałam wiecznie posiniaczone łydki.

Maszyna do ich mycia stała w kącie mleczarni tuż przy rampie, w ścianie była dziura i przez nią ktoś wpychał konwie. Należało ściągnąć pokrywkę, wrzucić ją do drucianego wózka a bańkę założyć na stojak. Każda myjnia działa tak, jak zmywarka, nie ma wielkiej różnicy, są myjące dysze i pojemniki na proszek, tu był jeszcze  łańcuch ze stojakami,  działało to jak karuzela, z jednej strony wkładało się bańki brudne, z drugiej wyciągało czyste. Raz byłam świadkiem wypadku – chłopak chciał sprawdzić, co blokuje łańcuch, nie wyłączył urządzenia, otworzył kontrolne drzwiczki i wtedy prosto w twarz siknęła mu struga gorącego roztworu sody. Nie wiem, co się z nim potem stało, pracował drugi czy trzeci dzień, potem już go więcej nie widziałam.

Pokrywki myło się ręcznie i dezynfekowało roztworem podchlorynu. Do dziś nie wiem, w jakich proporcjach należało używać tych wszystkich środków, sody kaustycznej, podchlorynu, proszków. Przynosiło się je z magazynu w przypadkowym, plastikowym pojemniku, sodę w workach. Wsypywało się do myjek zawsze na oko. Z początku pytałam, ale odpowiadano mi – a tak z pół pół worka albo ze dwie  łopaty, w sumie przecież to nie ma znaczenia, i tak na koniec wszystko jest płukane czystą wodą i wyparzane.

Te konwie były zniszczone, poobijane, często zardzewiałe, nie każdy pracownik zaglądał do środka, czy maszyna umyła je dobrze. Często na ściankach lub na dnie przylepione były różne obrzydliwe resztki. Nad wszystkim czuwał kierownik, zawsze też przychodziła pani z laboratorium i brała próbki. Ale ja wiedziałam, że to mleko jest przeznaczone do przedszkoli, do żłobków, do szpitali i stołówek szkolnych. Samo nalewanie też było niehigieniczne – wkładało się pompę do konwi, naciskało i kiedy było pełno, wyciągało się pompę a bańkę zamykało deklem. Był kontakt  z powietrzem a to, co mogło być na dnie lub ściance, mogło się też dostać się  do kolejnej bańki. Co? Na przykład jakieś larwy, bakterie, pleśń. 

cdn.