heroizm starszej pani

 Obawiam się, że przyjdzie taki czas, gdy nie wytrzymam, wtrącę się do rozmowy i kogoś sklnę na czym świat stoi. „Skląć na czym świat stoi” jest rodzinnym powiedzeniem i określa stan, w którym rozmówcy należy  uświadomić, że jego poglądy lub postępowanie jest głupie i ma się wreszcie opamiętać i rozejrzeć wokół, a nie tylko patrzeć na czubek własnego nosa. Takie uświadamianie przebiega w niezwykle burzliwy sposób i może zawierać słowa powszechnie używane przez prawie wszystkich.

Siedziała  kobiecina w poczekalni i liczyła ludziom pieniądze.

- Ten dostaje tyle a tamten jeszcze więcej, wszyscy chcą od razu mieć wszystko a człowiek latami oszczędzał a nie ma nic.

Człowiek,  czyli kobiecina, siedzi w poczekalni poradni K bo w korytarzu obok, gdzie przyjmuje okulista, nie ma wolnego miejsca.

Krzesło obok zajmuje młoda dziewczyna w zaawansowanej ciąży, jej mąż stoi pod oknem i rozmawia przez telefon. Ja zawzięcie wertuję kalendarz nie chcąc się dać wciągnąć w dyskusję.

Jednak brak rozmówcy kobiecie nie przeszkadza, rzuca przed siebie – a takie becikowe, chcą dostawać tysiąc  a człowiek to dostał 34 złote na jedno dziecko i musiało wystarczyć. I się pieluchy rękami prało w zimnej wodzie, a do roboty chodziło się do końca ciąży!

Przechodzę na drugą stronę korytarza, jeszcze chwila a nie wytrzymam. Dziewczyna też ma dość, podnosi się i podchodzi do męża, staje obok niego. Wyjmuję telefon i jeden po drugim kasuję stare sms. Przy okazji skasowałam sobie listę ze zdjęciami. A ile kosztuje taki telefon – pyta zaciekawiona kobiecina.  Nie wiem, dostałam go – odpowiadam zgodnie z prawdą. Pokaż pani! – pada rozkaz.

Na szczęście przyszła moja kolej i nie pokazałam, ha!

Pomału dostaję szału, przez co pomyliłam się o miesiąc i mam wyznaczone badanie na 2 kwietnia, ale to nie ma znaczenia. Wkładam płaszcz, idę korytarzem i goni mnie swarliwy głos – jakby tak każda chodziła z mężem do lekarza to ciekawe kto by na nie robił?

To do brzegu. Chodzi o to, że piszę Wam o przeszłości, o swym dzieciństwie, o młodości, wspominam tu dość często różne miejsca i zdarzenia. Jednak proszę Was, nie myślcie nawet przez chwilę, że się żalę i zazdroszczę młodym. Wcale nie uważam, że  dawniej było źle a teraz jest cudownie. Jest różnie i nie ma mowy o wytykaniu czegokolwiek.  Po prostu jest inaczej i całkiem możliwe, że te moje wspomnienia kogoś ciekawią właśnie z tego powodu.

Jeśli ktoś ma lepiej, to ja się z tego bardzo cieszę, jeśli jest gorzej, to trzeba pomyśleć, jak pomóc.

A może się trzymać dnia dzisiejszego i koniec. Albo zacząć kląć.