co się czaiło w lesie

las na Brzance

Dom stał na skraju lasu, prowadziła do niego wąska ścieżka biegnąca nad wąwozem, którym jeździły furmanki. Chodzić się nim przeważnie nie dało bo był błotnisty i mokry. W czerwcu i lipcu, gdy na jego brzegach dojrzewały poziomki, można było desperacko próbować się do nich dostać. Nie zawsze dawało się przejść tą gliniastą ścieżką nad wąwozem bo często była rozdeptana i można było umazać się błotem po kostki, często lepiej było zagłębić się w las i iść do domu „paryjami” gdzie śnieg leżał często do kwietnia.

Droga od przystanku do domu nie była zbyt długa, po drodze nie było ani jednego domu, szło się w zależności od pory roku najdłużej pół godziny. Chyba, że się szło z chłopakiem, który odprowadzał to można było iść od wieczora aż do świtu. Las zaczynał się tuż za przystankiem i nie były to jakieś zarośla czy krzaki – to były potężne jodły i świerki, a wśród nich rosły buki. Brzozy to sobie rosły nad wąwozem, teraz dopiero zrobił się tam, gdzie prowadziła ścieżka, całkiem spory lasek brzozowy. Pewnie jesienią rośnie w nim pełno czerwonych kozaków.

Las był więc dla mnie tak trwałym elementem krajobrazu jak teraz ślepa ściana domu sąsiada. Z okna domu rodziców widać było popielate pnie jodeł wśród mocnej zieleni gałęzi a pomiędzy nimi jesienią purpurę buków. Rankiem słychać było świergot ptaków – lubiłam wiosenne kukanie kukułki, czasem krzyczał jakiś drapieżnik, nocą pohukiwały sowy.

Nie zwracałam na las szczególnej uwagi bo był dla mnie najzwyczajniejszy na świecie, wiedziałam, gdzie można śmiało wejść a gdzie nie wolno bo można wpaść do bagna, znałam wszystkie skróty i ścieżki i znałam miejsca, gdzie rosną borówki. Maliny, poziomki i jeżyny nie rosły w lesie tylko pod lasem lub na miedzach. Poprawiam – czernice i jagody – tak się mówiło na jeżyny i poziomki.

Nie bałam się zwierząt bo to one bały się ludzi i często trzeba było straszyć lisy czy jastrzębie polujące na kury. Kury nie miały żadnej zagrody, nawet najmarniejszego płotka, łaziły sobie po trawie i po lesie i czasem zdarzało się, że kwoka wyprowadziła z lasu stadko kurcząt bo tam sobie uwiła gniazdo i wysiedziała małe. Nie dziwcie się, nie ma nic gorszego jak bojowa kwoka, nawet lisy to wiedziały.

Dlaczego więc czasem bałam się lasu? Nie wiem do dziś, ale mam w pamięci niesamowity, narastający z każdą chwilą lęk, który mnie doprowadzał do histerii. Zdarzało się, że wracałam do domu późnym wieczorem, gdy było już ciemno. Tak miałam zajęcia. Ostatni autobus przyjeżdżał po dwudziestej pierwszej i tylko latem było o tej porze widno, jesienią czy zimą to była ciemna noc. Jeśli był śnieg to nie było tak źle, ale bez śniegu nie było widać nic. Rzadko miałam z sobą latarkę a jak miałam, to z wyczerpaną baterią.

Bałam się, gdy wiał wiatr. Bałam się szumu lasu. Ten szum wydawał mi się czymś absolutnie nierzeczywistym, początkiem czegoś strasznego a strasznego tym bardziej, że nieznanego. To coś z tym szumem lasu prawie się materializowało, było czarne, potężne i niszczące i nie było od tego ratunku. Szłam z przystanku coraz szybciej, koło figurki zaczynałam się modlić, las szumiał coraz potężniej i coraz większy był mój strach. Do domu dobiegałam ze ściśniętym gardłem i tam dopiero długo płakałam, nie umiejąc powiedzieć ani sobie, ani nikomu, co się stało.