z cyklu - a pamiętasz

 

Wszystkie dzieci chodziły na religię. Na zajęciach należało mieć zeszyt i katechizm a na koniec roku szkolnego z rąk księdza dostawało się świadectwo z piątkami.

Raz w tygodniu po lekcjach z położonej niedaleko szkoły cała klasa szła prosto na plebanię. To był duży, szary dom, ogrodzony siatką. Na sporym podwórzu były też budynki gospodarcze. Ksiądz hodował krowy, owce i drób. Miał też wielkiego psa, uwiązanego na łańcuchu do budy. Ten pies budził w nas lęk. A jak się urwie kiedy będziemy wchodzić na plebanię?

Do budynku prowadziły dwa wejścia – jedno przez ganek, tam była kuchnia i prywatne pomieszczenia, i drugie, którym wchodziły dzieci do salki katechetycznej. To była zwyczajna klasa ze starymi ławkami i tablicą. Zimą w rogu salki huczał piec. Czasem ksiądz wyświetlał nam przeźrocza albo uczył nas pieśni.

Nie zawsze lekcje odbywały się w salce. Mieliśmy też zajęcia w kościele. Wtedy ksiądz przypominał nam, że możemy mówić głośno, ale i tak miejsce bardzo nas onieśmielało.

Starsze klasy zamiast lekcji biegły na księżowskie pole przewrócić siano, zbierać ziemniaki czy wyrywać buraki. Młodsze czyściły chodnik wokół kościoła.

To było pięćdziesiąt lat temu. Na religię chodziliśmy tak samo jak na chór czy harcerstwo choć jednak księdza trochę się baliśmy bo rzucał zeszytem ze źle odrobionym zadaniem i krzyczał, ale w kieszeniach miał też cukierki i częstował nas. Wywiadówek z religii nie było ale zeszyt musiał leżeć koło choinki w czasie kolędy. U nas tych zeszytów z pięknymi rysunkami była sterta, wiadomo, sześcioro dzieci, ksiądz sprawdzał również te ze szkoły średniej.

Kościół otoczony był murem podzielonym na części – dwa wejścia boczne i jedno główne. Boczne wejście prowadziło właśnie na plebanię – tam przemykało się do ubikacji położonej tuż za posesją księdza. Wiodła też tamtędy ścieżka na cmentarz przez który można było dostać się do głównej drogi.

Zwykła, drewniana ławka stała po zewnętrznej stronie muru i czasem na niej siadaliśmy czekając na księdza, który miał nam otworzyć kościół. Nie wiem jak do tego doszło, ale raz się tak jakoś zagadałam na tej ławce z koleżanką i nagle okazało się, że jesteśmy same. Wszyscy już dawno weszli na lekcję religii a my się jakoś zagadałyśmy, jedna drugiej coś pokazywała, nie wiem, to było 50 lat temu. Podeszłyśmy do bocznego wejścia ale żadna nie odważyła się wejść nawet do przedsionka. I tak stałyśmy tam prawie becząc co to będzie aż nagle padła decyzja – uciekamy przez cmentarz!

To były moje pierwsze wagary. No i upiekło się nam. Chodziłyśmy z duszą na ramieniu przez tydzień, potem jedna drugą trzymała ze strachu za rękę - co powie ksiądz, co zrobi mama! Aż nadeszła lekcja religii i nikt nawet nie wspomniał że nas nie było. Ale i tak miałyśmy za to pokutę.