wolny dzień na żądanie

Pani Danusia nie miała zbyt wiele do roboty, jej praca polegała głównie na rozdzielaniu narzędzi i dozorowaniu niewielkiej ekipy pracowników z obsługi.   Wydawała się ideałem, szefową z marzeń - bezproblemową, uśmiechniętą, może zbyt gadatliwą ale dzięki temu szybciej można było poznać tajniki nie tylko firmy, ale również jej kariery zawodowej a i życia prywatnego do trzeciego pokolenia wstecz. 
Usiłowała przyjaźnić się z personelem, choć personel nie zawsze był chętny do zawierania bliższych relacji. Kawka z panem Tadziem, herbatka z Basią, a nawet ciastka i owoce, a wszystko to w Danusinym kantorku.
Jesteśmy tu jak rodzina - zapewniała każdego nowego pracownika.
Rodziny często bywają dysfunkcyjne - ktoś tam kiedyś mruknął pod nosem.
Rotacja w firmie była spora bo jak twierdziła pani Danusia, rzadko kto spełniał oczekiwania szefostwa.
Ja sama potrafię poświęcić weekend i kiedy prezes zadzwoni, rzucić wszystko i jechać 100 km aby otworzyć firmę i dostarczyć mu rzecz, której zapomniał! - opowiadała. Trzeba się starać bo o pracę trudno ale gdy się ma umowę to zwolnić pracownika jeszcze trudniej - dodawała.

W pewien deszczowy poniedziałek pan Tadzio zadzwonił do pracy prosząc o wolny dzień na żądanie. Co tam Tadziu, popiłeś wczoraj - spytała wyrozumiale Danusia.
Trochę wypiliśmy, wolałbym nie przychodzić - przyznał Tadeusz.
Ale nie słychać po głosie żebyś był wczorajszy, jesteś pewien że nie możesz przyjechać? - dociekała szefowa. Bo potrzebuję, żebyś dziś był, choćby na magazynie. Tam przecież dasz radę.
W końcu ustalili, że Tadeusz przyjedzie.
Nie wyglądał źle ale kiedy podpisywał listę obecności, zionęło od niego jak z browaru. Poszedł zgodnie z ustaleniami do magazynu skręcać regał a tymczasem pani Danusia wspięła się na piętro i z zatroskaną miną oznajmiła prezesowi, że jeden z pracowników przyszedł do pracy prawdopodobnie pod wpływem alkoholu.
Nie jest łatwo zwolnić pracownika ale i tym razem się udało, a na miejsce pana Tadzia  wkrótce przyszedł zięć koleżanki pani Danusi.