dalej o tej Biawenie

Odpowiadam na pytanie, czy jestem na jakimś obozie przetrwania. Prawie. Ale ponieważ pobyt zbliża się ku końcowi, nie przejmuję się tym wcale.
Dziś był dzień hartowania. Przed siódmą pojechaliśmy busikiem na dół na kąpiele mineralne, po powrocie śniadanko - kasza z mlekiem, twarożek, wędlinka, pomidor, sałata. Im bliżej końca tym jedzenie lepsze.
Potem  mierzenie ciśnienia i ważenie. Prawie wszyscy wychodzą od pielęgniarki uradowani a ja z płaczem bo miałam tu schudnąć 20 kg a schudłam 2. Ciśnienie mam w normie odkąd zablokowałam w telefonie  jednego wielbiciela - prześladowcę ale to nie ma związku z sanatorium.
Rano okazało się, że moje ukochane łóżko do masażu wodnego jest zepsute i już nie będzie czynne do końca pobytu, dlatego mamy chodzić na ten masaż do szpitala urologicznego. Mnie wyznaczono na 11;45. O 11;00 miałam hydromasaż w basenie, musiałam więc się naprawdę mocno sprężać, aby zdążyć się wysuszyć jako tako i pobiec na dół do tego drugiego budynku. Dziś woda miała 31,0 stopni, ratownik był przystojny jak ratownik. Wymasowałam się i poleciałam na dół do tego szpitala.
Zdążyłam, wysuszył mnie po drodze halny bo wieje jak diabli.
Wieczorem ma być dancing rozpoznawczy bo przyjechał nowy turnus.
Odłazi mi lakier  paznokci - znak, że czas wracać.