na wsi Wielkanoc

Nie będzie okolicznościowego obrazka, chyba, że dzieci zgodzą się zrobić zdjęcie ze święcenia, u nas będzie w remizie w razie niepogody a w razie pogody koło remizy. Zaraz się ktoś zdziwi - to nie macie kościoła? Mamy, ale taki mamy zwyczaj - jest może mniej oficjalnie bo wiecie, w kościele to nie wypada, a tu jest  okazja do spotkań, pogaduszek, wystrojenia dzieci, ach, te kilkuletnie panienki w lakierkach, niosące ostrożnie koszyczki! Dawniej ksiądz przyjeżdżał święcić pokarm do dworu i tak już zostało, pana nie ma to przyjeżdża do ludu.

Kiedy tu zamieszkaliśmy, byłam zdziwiona tym obyczajem tym bardziej, że miejsce święcenia było wówczas gdzie indziej - koło kapliczki w ogrodzie sąsiada. Doszło wówczas do dość niemiłego incydentu bo mieliśmy psa nie znającego granic ani uczuć, ani posesji. Kiedy pies zobaczył tłum ludzi tuż za siatką i nas wśród nich, bez namysłu przeskoczył siatkę i przybiegł do nas. Było zamieszanie ale bez paniki, bo on miał uśmiech na pysku, taki typ psa.

Ksiądz się modlił przy stoliku, ludzie stali w kręgu, koszyczki mieli ustawione w trawie, nasz pies leżał za mną z pyskiem na łapach, wstydził się bo go ochrzaniłam, wiecie jakie są skarcone psy. Oczy pełne miłości i ojej jaki smutny piesek.

Ksiądz przeleciał wokół z kropidłem, potem złożył życzenia i poszedł, ludzie powoli zaczęli się rozchodzić, jeszcze stali w grupkach rozmawiając, ja też rozmawiałam z koleżanką na chwilkę zapominając o Bobasie. A Bobas leżał w trawie, w łapach trzymał pętko kiełbasy i żarł, jakby tydzień nic nie jadł. Jaki wstyd! Do dziś nie wiem, kto wówczas miał święta bez święconej kiełbasy.

Świąt, jakie lubicie, radości, uśmiechów, serdecznych uścisków, odpoczynku.

Wszystkim dziękuję za życzenia, za prezenty (tak, tak, czuję się jak celebrytka, dostaję od Was prezenty świąteczne, ha!).  Wesołych Świąt!