co za ciężki dzień

 Jak tak dalej pójdzie to ja się ukraińskiego nauczę. Dziś gadałam z jedną pań, która mieszka u nas już miesiąc. To rozumiemy prawie wszystko. I ona mi tłumaczy, bo widziała, że ja mam łzy w oczach. Ze złości oczywiście! Jest taki stały numer przyprawiający mnie o rozpacz, przekleństwa i inne zaburzenia osobowości. Bo ja łagodna bywam. Haha już sama w to nie wierzę. 

Polega ten numer na tym, że mieszka ktoś w pokoju bardzo długo i jest bardzo miły. A jak opuszcza pokój to zostawia taki chlew, że Klarka otwiera okno i skacze głęboko oddycha żeby pokonać mdłości. 

Tak dziś właśnie miałam. Jak można mieszkać w takim gnoju, no, jak? - jęknęłam z rozpaczy bo czekało mnie trzy godziny harówy. Akurat przechodziła korytarzem ta moja ulubiona Ukrainka i pyta co się dzieje, czy się dobrze czuję. Te panie mają lekcje polskiego i jak tylko się czegoś nowego nauczą to są bardzo dumne i przychodzą pogadać. Ja tylko gestem pokazałam wykładzinę pokrytą brudem i bezradnie rozłożyłam ręce mówiąc, że nie mam sił. Bo nie mam.  Pani mi zaczęła tłumaczyć, że jest jej ogromnie wstyd za swoją rodaczkę ale na pewno rozumiem, że Polacy są dobrzy i niedobrzy i Ukraińcy tak samo. 

Pewnie że rozumiem. 

Ja nie wiem czy nie szukać innej pracy, jestem zrozpaczona i zrujnowana tą wyniszczającą orką. Myślałam że jakoś wytrwam do emerytury ale jest po prostu za ciężko.