zgoda na niewygodę

 

Walka czyli Walentyna zwierzyła się kiedyś swoim córkom – wstyd mi, że byłam taka nerwowa jak byłyście dziećmi.

Walka – tak miała na imię i tak właśnie wyglądało jej życie. Bezustannie musiała o wszystko walczyć.

Dom był mały i bardzo niefunkcjonalny. Serce domu stanowiła kuchnia, do której wchodziło się przez sień. Z prawej i z lewej strony były drzwi prowadzące do pokojów a naprzeciwko wyjście na ganek. To dość ważne w tej opowieści, bo z tych ciągów komunikacyjnych korzystali wszyscy cały czas i nawet jeśli przyszedł ktoś obcy to i tak wchodził do kuchni.

Nie było łazienki i nie było kanalizacji. Wody w domu również nie było. Dom opalany był drewnem, kaflowa kuchnia z chlebowym piecem i piecem przyściennym ogrzewała też pokój. W drugim pokoju była mniejsza kuchenka, w niej paliło się tylko zimą. Kto by tyle drzewa nanosił.

Pranie było zajęciem katorżniczym nawet wówczas, gdy była już pralka wirnikowa ale przez 10 lat mama prała wszystko w rękach. I gdzie to suszyła? W pokoju przy przyściennym piecu był sznur, na którym wiecznie wisiało pranie, ale i w kuchni były sznury. O te sznurki ojciec się awanturował tak bardzo, że się go bałam. Czasem, gdy mama nie zdążyła przed jego przyjściem ściągnąć wypranych rzeczy, przesuwał je nerwowym ruchem i wrzeszczał, że nienawidzi tego bo dotykają mu twarzy. Może był nadwrażliwy i naprawdę mu to przeszkadzało. Tak samo jak lepy na muchy. U nas ich nie było nawet w stajni, z tego samego powodu – ojciec się bał, że się przyklei. Bał się też pajęczyny.

Dziś rozwieszałam w ogrodzie pościel. W zeszłym roku musiałam przesunąć trochę sznury bo one wszystkim przeszkadzały. Przesunęłam ja w bardzo niekorzystne miejsce i rzeczywiście nikomu już nie przeszkadzają ale tam jest cień, pranie schnie długo a wiesza się fatalnie bo są rabaty i krzaki. Ja już nie mam za wiele sił ale staram się funkcjonować tak jak dawniej. Powieszenie ciężkiej bawełnianej poszwy jest trudne. I otwarła mi się w głowie szufladka z pamięcią. Jak Walka niosła z pola zmarznięte na blachę arkusze pieluch.

Kurwa mać! - wrzasnęłam. Kurwa mać, ile ja się mam męczyć z tym praniem, przecież to jest chore, to nie można kupić porządnej suszarki i wstawić w słonecznym miejscu? Jak pierdolę, jestem taka sama jak matka!