trzeba zrobić trochę miejsca

 

Kończy się miesiąc miodowy i dziś o tym napiszę. Kraków jest miastem uniwersyteckim i my, mieszkańcy,  nigdy nie mieliśmy problemów z wielokulturowością. Ale co innego studenci i turyści a co innego uchodźcy wojenni. A raczej uchodźczynie.

Inność zaczyna razić. Nie chodzi tu o język, język jest łatwy i można się dogadać, obydwie strony pomagają sobie rosyjskim i angielskim.

Napiszę bardzo ostrożnie o tym, co ja zaobserwowałam.

W windzie jedzie pani z dwójką dzieci. Kilkulatek chce naciskać wszystkie przyciski. Mama wie, że jesteśmy o to złe bo dzieciaki ciągle blokują nam windę a my nie mamy zbyt wiele czasu. (Nie, nie możemy chodzić po schodach bo zazwyczaj ciągniemy z sobą wózki z pościelą lub wory ze śmieciami).

Mama krzycząc straszy dziecko – jak tak będziesz robił to się winda zepsuje i nikt nam nie otworzy, będziemy tu siedzieć do nocy! Dotykam jej ramienia i mówię łagodnym głosem – nie trzeba, nic się nie stało.

Ale wiemy wszyscy, że powoli  puszczają nerwy i nam, i im.

Ukraińskie mamy krzyczą na dzieci wszędzie.  U nas trzydzieści lat temu też matki wrzeszczały na dzieci. Teraz to budzi dezaprobatę, ostre spojrzenie, pytania w czym pomóc.

 

Pełne autobusy i tramwaje. Gorąco, autobus zapchany po brzegi. Ukrainki nie mają maseczek. Są rozgadane i hałaśliwe. Dawniej tak właśnie jeździliśmy autobusami, teraz każdy siedzi lub stoi w milczeniu.

Pora powrotów pierwszej zmiany. Gorąco, ludzie trzymają w rękach kurtki. W środkowej części autobusu wepchnięte aż trzy wózki, autobus nie mieści więcej pasażerów, ludzie jednak chcą jechać, przyzwyczajeni do powrotu tym kursem. Następny za pół godziny. Jakiemuś chamowi wyrywa się k..ja płacę za bilety i nie wsiądę? Cham wsiada, naciąga maseczkę na pysk i patrzy kogo by tu zadusić gołymi rękami. 

Klarka ogarnij się! 

Ukrainka kłóci się z Polką, która chce wsiąść i prosi, aby się przesunąć. Nie ma gdzie!  Za chwilę obydwie powiecie za dużo – myślę. Ale nie, uspokajają się.

Dojeżdżam do swojego przystanku. Nigdy nie było tu tak tłoczno, trudno przecisnąć się do drzwi.

                                                                 *

Trzeba się posunąć, zrobić trochę miejsca. I wiadomo, że wtedy nie będzie już tak wygodnie. Ale co z tego. Korona nam z głowy nie spadnie.

Dziś też Cię kocham.