beksa lala pojechała do szpitala na rezonans

Jeśli ktoś zawędrował tutaj oczekując rzetelnej wiedzy dotyczącej tego badania to niechże mi wybaczy, absolutnie wszystko co tu jest napisane to brednie i wymysły!

Miesiąc temu miałam się zgłosić na rezonans ale wiecie jak to było. Albo i nie wiecie. Było tak, że wystałam się godzinę pod szpitalem i na koniec nie wpuścili mnie, ponieważ przyznałam się, że pracuję w hotelu i w ostatnich dwóch tygodniach miałam kontakt z gośćmi z zagranicy. Powiedzieli mi wówczas,  precz zarazo,  na kręgosłup się nie umiera a na koronawirusa owszem i jestem potencjalnym nosicielem i nie mogą zaryzykować zawleczenia wirusa do szpitala. I mieli rację, szpital trzyma się dzielnie, wiem, bo dziś w nim byłam.

Kto nie ma nic do picia i do jedzenia to niech idzie do kuchni bo będzie dużo czytania.

Miesiąc upłynął i badanie krwi na kreaturę kretyninę  kreatyninę straciło ważność, dlatego znów musiałam wydać 11 zł w prywatnym laboratorium. Dwa razy 11 to już jest butelka całkiem dobrego wina. Serce moje płacze i na ziemi jest mi źle bo wina nie piję już od trzech miesięcy ale mogłam sobie zrobić zapas bo nie wierzę, że już nigdy nie będę mogła. Wina pić.

Przed pewnymi zdarzeniami, na przykład przed podróżą, egzaminem, rozmową o pracę albo  głupim zdejmowaniem złogów z zębów mój rozum mówi – nie przejmuj się, a mój tyłek melduje, że mam sraczkę. I wszyscy mi opowiadają, że nie ma się czego bać, że będzie dobrze, a ja i tak siedemnaście razy wbiegam do łazienki. Nie zawsze do toalety, bo jednak nawet jeśli się zemdleje albo coś gorszego to trzeba mieć zrobiony porządek z paznokciami zwłaszcza u nóg no i krzaków kłaków też się trzeba pozbyć . Trzeba i już. Bo nawet jeśli brzuch jest rozpłatany a z łydki wystaje kość to ratownicy i lekarze zwracają uwagę na tygodniowy zarost na nóżkach i nieobcięte pazury u stóp.

Do brzegu daleko.

Miałam problem z odzieżą bo (w internecie oczywiście) wyczytałam co należy na siebie włożyć a czego nie można mieć, ale nie wiedziałam jak tam to wygląda technicznie. Nie wiedziałam, że są kabiny. Myślałam, że trzeba swoje rzeczy zostawić gdzieś w pobliżu miejsca badania. Teraz doprawdy nie wiem dlaczego tak myślałam, przecież nieraz miałam prześwietlane to i owo i jakoś nikt mi nie kazał latać z gołymi cyckami po korytarzu.

Założyłam więc wygodną bieliznę, cienki sweterek i dżinsy. Wiedziałam, że dżinsy nie mogą mieć części metalowych ale ja mam właśnie takie, cienkie, elastyczne, ze sznurkiem w pasie. I skarpetki. Myślałam, że tam będzie chłodno i będzie mi zimno więc zacznę się kręcić. A ruszać się nie wolno.

Wpuścili mnie na teren szpitala, już z tego powodu byłam dumna. Znalazłam budynek. Kto nie chodzi po szpitalach to być może nie wie, że trafić do szpitala nie jest trudno ale potem odszukać  konkretny budynek, pracownię  a nawet wejście do niego wcale nie jest łatwo.

Dziękuję za cierpliwość, teraz będzie najważniejsze. Nie pić i nie jeść. Tzn.  Wy możecie, ja nie mogłam na co najmniej 4 godz.  przed badaniem. Pić mi się oczywiście chciało natychmiast bo skoro nie mogłam to wiadomo.  

Tam się wypełnia dużo papierów a potem pani pielęgniarka zaprosiła mnie do pomieszczenia. I było bardzo szybko, ściągnęłam tylko w kabinie biustonosz i buty, nic mi nie powiedziała a ja o nic nie pytałam bo kurde no, jak się boję to się nie odzywam. Dostałam zatyczki do uszu które absolutnie nic nie tłumią hałasu. Wiem bo jak byłam w sanatorium i koleżanki z pokoju chrapały to takie sobie kupiłam i wszystko było słychać, nawet kiedy dusiłam je poduszką.  

O Boże, ja nie wiedziałam, że ta rura jest taka ciasna. Na filmach wjeżdża się jak do sporego tunelu a tu jak do małej rury. Pierwsza myśl, wiadomo, idiotyczna – jak oni tu trzymają grubych ludzi?!

A jak się zaklinuję?  Aaaaa! Po co ja te lody tak żarłam hurtowo! Udało się. Ciężko będzie. No ale skoro czekałam na to badanie tak długo i od tego zależy, czy będę dalej brać te przeklęte leki przez które nie mogę pić wina to wytrzymam. 

Jak zaczęło napierdalać młotami brzęczeć, huczeć, tłuc się przeraźliwie i wyć, ojapierdolę amen koniec życia. Albo nie, skoro teściowa wytrzymała to i ja wytrzymam.  Po trzech godzinach (całe badanie trwało 20 minut ale tam nie ma zegarka więc skąd mogłam wiedzieć ile czasu upłynęło) zrobiło mi się gorąco, bardzo gorąco. Nikt mi nie powiedział, że mogłabym przed wjazdem do rury zdjąć maseczkę i ja biedna cierpiałam milcząc bo jak teściowa wytrzymała itd. I tylko mi łzy płynęły po twarzy wraz z potem. Aż nagle przestałam płakać, to było gdzieś w piątej godzinie, bo poczułam w brzuchu jakby mnie ktoś od środka łaskotał. O kurwa może ja w tylnej kieszeni spodni mam jakieś monety i zaraz mnie przebiją na wylot!

W ręku miałam oczywiście przycisk alarmowy ale ja dzielna jestem i nie użyłam, ha!

I do brzegu! 

W ten sposób dotrwałam do końca, nie zaklinowałam się przy wyciąganiu z rury, tego też się bałam. Ale przypomniałam sobie, że na skierowaniu od pani neurolog było napisane, że ma być z kontrastem. Aaaaaaaa! Moja teściowa nigdy nie miała z kontrastem więc nie wytrzymam!

Nie będzie mieć pani z kontrastem, doktor stwierdził, że nie ma takiej potrzeby – powiedziała pielęgniarka i to było jedno z najpiękniejszych słów, które dziś usłyszałam.

Czarującego wieczoru!