na czarno

Noszę kolorowe sukienki albo jasne szorty ale w środku jestem na czarno.

Nie mogę sobie poradzić z żałobą, dlatego unikam Internetu. Bo moja siostra była bardzo popularna i teraz ludzie znajdują mnie i pytają o okoliczności śmierci. Przysyłają też zdjęcia lub linki ze spotkań, a ja otwieram, oglądam i chcę złapać za telefon by powiedzieć – Asiu, ale miałaś wtedy śliczną sukienkę. Albo – a cóżeś (nie poprawiać) to ubrała na to spotkanie, wyglądasz jak starowinka babuleńka. I byśmy się śmiały, ja bym słuchała o kolejnym tomiku, o czytaniu wierszy przedszkolakom, o kłopotach z wydawcami i obiecywała, że tym razem to już na pewno we wrześniu się spotkamy. Nie dam rady wykasować tego numeru, wybieram go i patrzę na zdjęcie a potem odkładam telefon. 

Ja rozumiem. Ja współczuję i pocieszam ale jednocześnie przepraszam i tłumaczę. Bo nie chcę i nie mogę pisać obcym mi osobom o tym, co się stało. Sama jestem niepogodzona. Pracuję i staram się żyć ale gdybym mieszkała sama to nie wiem jak bym żyła. Zmuszam się do aktywności i jestem zła na siebie, że nie mogę się pozbierać. Krzysiek przychodzi i pyta – masz katar? A ja mówię – nie, ale musiałam sobie popłakać bo zobaczyłam takie śliczne zdjęcie Asi.

Dziś przeczytałam wiersz. I wiem chyba, gdzie są te wrzosy. Na skale, na ścieżce prowadzącej do domu mojej drugiej siostry.

Jesienne wrzosy

Jesień rozsiadła się na brzegach lasu,
nikt jej nie prosił - znów przyszła i gości,
lasy wrześniowe zmienia barwą czasu,
poranną mgłą spada cicho, kropla rosy.
Jesienne wrzosy na przydrożnych ścieżkach
tak ładnie zbocze kolorem ubrały,
liściaste drzewa czeszą rude włosy,
nuty nostalgii z wiatrem uleciały...
Znów na polankach i zboczach pagórków
przy leśnych dróżkach, wśród kamiennych skałek
kwitną kępami tkane wrzosowiska,
jesiennych smaków, miłością dojrzałe.
W sukniach wrzosowych paradne polany,
liliowym kolorem otulone zbocze,
nikt ich nie sadził i nie pielęgnował,
a tak zachwycają i tak cieszą oczy.
Wrzosowym wieńcem - wrześnie się panoszą,
i choć czas krótki, dzień igra barwami.
Podaruj miłość... w samotności proszą.
Nie odchodź jeszcze... zostań dłużej z nami.

- Janina Halagarda