wzdycham

Tęsknię za Hanią. Bardzo poważnie traktujemy sprawę izolacji i o spotkaniach nie ma mowy.
 Czasem budzę się w nocy bo wydaje mi się, że Hania płacze. Zostało parę zabawek, książek, zdjęcia. Pokój już pomalowany, meble wróciły na swoje miejsce.
Myślałam, że kiedy będziemy mieszkać bliżej to i widywać się będziemy często a tu nic z tego. Nie wiem jak wytrzymujecie tęsknotę Wy, mieszkający od dzieci i wnuków setki kilometrów.

Krzysiek ciągnie w weekend nadliczbówki. Nie ma ludzi, siedzą na zwolnieniach  a zamówień więcej niż przed świętami. Za to ja mam pracy mniej, wobec tego przejęłam więcej obowiązków w domu.

Mróz zupełnie niespodziewanie zwarzył mi ukochane żonkile. Pozbierałam i przyniosłam do domu, rozkwitły. Kocham ten zapach. Wszystko wydaje mi się takie symboliczne. Zerwane kwiaty jeszcze żyją ale tylko na chwilę.

Musiałam odpowiedzieć na bardzo trudne pytanie i odpowiedziałam "tak". Kiciul nie żyje. Był ciężko chory i wet sam zaproponował eutanazję.
Nie piszcie mi słów pociechy bo czytanie będzie dla mnie bezustannym płaczem.

 Piszcie proszę jak sobie radzicie w izolacji, czy jesteście rozważni, czy o siebie dbacie. Bo nie wszyscy dbają. Bo nie wszyscy zdają sobie sprawę z powagi sytuacji.
Lepiej się nie spotykać przez pół roku niż nigdy.

Dziś też Cię kocham.