bez podsumowań

Im rzadziej piszę tym trudniej. Coraz częściej  nudzę, marudzę i wkurzam ludzi a przecież wystarczy że sama jestem wkurzona i pomału dostaję szału.
Pralka mi padła.  Mogłabym prać w rękach ale nie ma gdzie suszyć, latem można w ogrodzie ale o tej porze roku nie da się. Jedyny majster w okolicy jest po operacji zaćmy, i muszę Wam napisać, że to bardzo porządny chłop, oddzwonił i powiedział że nie pracuje, nie da rady przyjechać. A mógł po prostu złapać na pocztę i koniec.
Inny fachman obiecywał przez kilka kolejnych dni a teraz ma wyłączony telefon, mam ochotę napisać mu na stronie bardzo, ale to bardzo negatywną opinię bo tak się nie robi. Jak ma dużo roboty to mógł po prostu powiedzieć - szukajcie sobie kogoś innego bo jestem zarobiony. Czekam jak ta głupia, chodzę od okna do okna z telefonem a on łapie na pocztę, brawo.
Taki to urok mieszkania w pobliżu wielkiego miasta. Panowie z Krakowa liczą sobie za dojazd drożej niż taksówką.
Do Nowej Huty chciałabym się przeprowadzić. Kiedyś już pisałam, że bardzo przypomina mi Warszawę, którą lubię za szerokie chodniki i ulice. Krakowskie ulice są jak ciasne, strome wąwozy, gdyby się coś stało to nie ma gdzie uciec.
Piszę tak bo ostatnio oglądam w nocy katastroficzne filmy. Lubię, nic na to nie poradzę, lubię. Wszystko się wali i pali albo topi i zamarza, albo przylatuje z kosmosu jakieś hyc-hyc i wszystkich równo traktuje jakimś bzy-bzy.
Łukasz nie czytaj.
Miałam napisać o jedzeniu. Syn czasem dzwoni do mnie i opowiada, co gotuje albo piecze. Ostatnio opowiadał, że upiekł ciasto czekoladowe i zaczął wymieniać składniki - 3 czekolady, kostka masła, szklanka cukru..
To ja nie śmiem upiec porządnego starodawnego placka z masą bo wiem, że to jest milion kalorii i od tego zapychają się żyły i cellulit się robi od samego patrzenia. I robię dla nich te byle jakie biszkopty z jabłkami smakujące jak zwykłe słodkie  bułki, i co to za deser,  a on mi takie rzeczy opowiada?
A jeszcze wcześniej zapytałam, jakie ma wspomnienia kulinarne z dzieciństwa, co mu najlepiej smakowało. I co? Ja myślałam, że jakieś roladki mięsne, jakieś faszerowane warzywka czy grzyby nad którymi stałam godzinami w pocie czoła, albo urodzinowe torty (tak, panie i panowie, wszystkie urodzinowe torty piekę sama, dla Hani również) a ten bez namysłu powiedział - robiłaś nam pyszne zapiekanki i pizzę!
Mało tego, ostatnio staram się gotować tak, żeby smakowało najbardziej Hani. Dziewczyna lubi np. pikantną zupę z dyni albo buraczki z chrzanem. Ale kawałek mięska z ziemniakami też zje. Tym razem jednak coś jej kotlecik nie podszedł, i co zrobił jej tatuś? Poszedł do lodówki, wyszukał najbardziej pikantny ketchup i polał na bogato po Hani talerzu. I co zrobiła Hania? - mniam mniam!
Dlatego dziś piekę sernik. Nikt nie lubi to będzie długo.
19 lutego 2009 r zaczęłam blogowanie. Kawał czasu. Tak sobie myślę, że przeszłam długą drogę. Znajomy (klik) tak pisze o blogowaniu

"traktując blog jak pamiętnik w najlepszym przypadku zostaniemy wydziedziczeni, zaś w najgorszej opcji czeka nas rozwód, utrata pracy a może nawet ekskomunika. Cóż więc autorowi pozostaje? Ewentualność stania się internetowym felietonistą albo twórcą, co w praktyce oznacza zazwyczaj tfurcom"

Trzeba wiedzieć, że autor jest mistrzem sarkazmu i ironii i nigdy nie wiadomo, czy mówi poważnie czy też bada poczucie humoru rozmówcy. Za to Go oczywiście kocham,  mam czasem podobnie. 

I teraz mam ochotę wymienić co najmniej 20 albo więcej osób które poznałam dzięki blogowaniu i są w moim sercu i w myślach i jak się długo nie odzywają to bezczelnie dobijam się do nich "bo się martwię to napisz ze dwa albo trzy słowa" ale przecież nie zrobię tego tylko napiszę jak zawsze 

Dziś też Cię kocham.