lepiej!

Bo co mam powiedzieć na pytanie, czy już mi lepiej? Na pewno lepiej, ale wcale nie jest dobrze. Upłynęło zaledwie kilka dni a mój organizm nie regeneruje się tak szybko jak bym chciała. Dlatego snuję się po domu jak zombie, boli mnie pod żebrami, pewnie to od kaszlu. Koniec z użalaniem się.
Z kronikarskiego obowiązku - od kilku dni jest bardzo mroźno. Bardzo mroźno.

okno w kuchni

Dom jest stary, okna drewniane i takie efekty chociaż piec hula na okrągło. Kot wychodzi tylko na kilka minut, biegnie załatwić swoje potrzeby i z wrzaskiem "zimno w kota" wpada do domu. Już mu nie trzeba nocnego wychodzenia, wytrzymuje spokojnie do rana, a to łobuz.

Dostałam wreszcie pit, czekałam cierpliwie wiedząc że firma ma czas do końca lutego i żadne popędzanie nie pomoże.
Dzieci gotują dla nas obiady, Boże, jakie to miłe. Przecież moglibyśmy jeść byle co albo kupić gotowe bo Krzysiek nie potrafi nic ugotować a ja nie mam sił.
  Czuję taką wdzięczność, że choć kompletnie nie mam apetytu to jem po parę łyżek dzieląc posiłek na kilka razy.
Wracając do pogody. Błagam, rozejrzyjcie się. Wiem, że moi czytelnicy mają wielkie serce i kochają zwierzęta ale i tak poproszę. Wpuszczajcie do domu psy i koty. Bądźmy ludźmi. Jak się taka roztrzęsiona bieda dobija do drzwi czy do okna to wpuścić.
I żeby nie było tak ponuro to na koniec przysłowia, którymi pocieszamy się jako zgodne i szczęśliwe małżeństwo -
cieszy się starzec jak przeżyje marzec
nie pomogą leki zioła kiedy dupa chce do doła

i takie tam czułe słówka.