poniedziałek, 10 lipca 2017

czar letniej nocy

W samym środku upalnego dnia wsiadłam do pociągu. Panował przyjemny chłód. Trochę zdziwiłam się widokiem ludzi okrytych kurtkami ale po chwili sama włożyłam na siebie wszystko, co miałam w torbie, czyli sweter i skarpetki.
Zimno, coraz zimniej. Ciemno, coraz ciemniej. Coś gwałtownie zastukało w szyby. Światło zapaliło się i zgasło. Z czytnika kolejny raz zniknęły mi 24 książki. Wszystkie napisane przez Stephena Kinga.

Pociąg pędził prawie bezdźwięcznie a za oknem  waliło piorunami, siekło gradem i deszczem. Trzy hałaśliwe dziewczyny opowiadały sobie, rodzinie i przy okazji 50 obcym ludziom swoje starania związane z rekrutacją na studia. I co zamierzają robić od października. To nie były dobre plany ale młodość ma swoje prawa. Lepiej teraz niż po pięćdziesiątce.

Za oknami pojaśniało. Z głośników czarujący głos oznajmił mi, że czas wysiadać.

Peron prawie pusty, nie licząc zadumanego podróżnego w kapeluszu i staroświeckim płaszczu.
- Cześć Staszek, miło cię widzieć – przywitałam się grzecznie ale Wokulski był chyba zbyt zamyślony i nie odpowiedział. Nie odpowiadał również telefon osoby, która miała po mnie wyjechać. Ale tylko przez kilka niepewnych minut, potem już złapała zasięg.

Droga przez las prosta jak w pysk strzelił i pusta jak moje konto. Niebo bez jednej chmurki. Przyzwyczajona do jazdy zderzak w zderzak, górek, zakrętów, ciasnej zabudowy i błyszczących, wysokich budynków czułam, jakbym znalazła się na planie filmowym. Są takie miejsca?

Szeroka, metalowa brama chroniąca posesję rozsunęła się. Zieleń, dużo zieleni. W głębi zabudowania, do których prowadziły wygodne, ceglane ścieżki. Najważniejsze  Lokatorki dobrze schowane. Pod łóżkiem nie ma, w szafie nie ma, pod stołem jeszcze bardziej nie ma, w kuchni i w łazience ani ani, w ogrodzie też nie widać. Raz dwa trzy szukam!

Znów zaczęło się ściemniać, znów nie od późnej godziny. Lunął deszcz.

A miały być szaszłyki z rusztu na kolację. Nie szkodzi, zapalimy w stodole.

Nie chciałam być niegrzeczna bo kto to widział pouczać gospodarzy, dlatego nie mówiłam Panu Domu o skutkach rozpalania ognia w stodole. 
Niewielki, drewniany budynek koło stawu nie wyglądał imponująco. Nawet jak się zapali to dom nie powinien się zająć – pomyślałam oceniając odległość wzrokiem. Poza tym woda jest na miejscu to może jakoś ugasimy.

Pan Domu odsunął wrota zapraszając do środka. Na wyłożonej specjalną cegłą posadzce stał ogromny stół otoczony drewnianymi krzesłami. Część ściany zajmował przemyślnie zbudowany piec z  rusztami i paleniskiem. Po drugiej stronie  stał kredens pełen podręcznych naczyń. Urządzenie stojące obok zlewu okazało się być zmywarką, po cóż nosić naczynia do domu. Zbudowano też dla wygody gości niewielką łazienkę.

Zza drewnianej ściany słychać było szum deszczu a tymczasem Najważniejsze Lokatorki skacząc z radości krzyczały – tęcza, tęcza! Jak to tęcza skoro słychać ulewę?

To nie deszcz szumiał, to wodospad. Woda lała się do stawu a potem strumieniem płynęła przez ogród, nad którym wisiała podwójna tęcza. Kicz, mówię, kicz. Jeszcze brakuje jelenia na skraju lasu.
Wreszcie zapadł wieczór. Pani Domu ułożyła Najważniejsze Lokatorki do snu a sama ubrana w czarną sukienkę, niosąc w dłoniach znicz, ostrożnie szła w kierunku stawu. Nad dachem stodoły wisiał księżyc.
Przy ogrodzeniu siedziały dwie kocice, niecierpliwie wymachując ogonami.
- Pilnujcie sobie dzieci – rzuciłam w ich kierunku wiedząc, że beztrosko dorobiły się gromady kociąt a teraz domagają się pięciu puszek żarcia dziennie.
- Pilnujemy kiełbasy – odparła jedna z nich. Jeszcze przyjdzie ten rudy i wam zeżre. O kocięta się nie martw, one same się pilnują.

Po stawie pływały łódeczki oświetlone świecami.  Hulał ogień w piecu bo przez otwarte wrota wdzierał się chłód nocy.  Migotał blask w kryształowych kieliszkach pełnych czerwonego wina. Życie jest krótkie, trzeba łapać takie chwile.

  


26 komentarzy:

  1. No cudnie było, ale jak Ty to cudnie opisałaś!No porównania po prostu wymiatają:)(droga pusta jak moje konto!)Pisz, Klarko, pisz! Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
  2. są takie miejsca.....
    nie cierpię zderzaka w zderzak... dobrze, ze mogę mieszkać tu gdzie mieszkam...
    U mnie takie ciemności zapadają, bedzie chyba burza....

    OdpowiedzUsuń
  3. Klarko! Co Ty mialas w kieliszku???
    i ile tego bylo?
    tezMonika

    OdpowiedzUsuń
  4. Klarko, czy Ty coś paliłaś? Jak tak to podeślij trochę, też tak kcem :-)))

    OdpowiedzUsuń
  5. Co ty brałaś? ja też to chce!

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetnie napisane, proszę o jeszcze

    OdpowiedzUsuń
  7. To po prozacu??? Ja tak mam tylko gdy mam powyżej 39,2 , ale to mi się rzadko przydarza;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Miałaś oddech od zwyczajnego życia :-D Dobrze tak czasem. Ja mam domek i koty w środku miasta. Po ulicy tupta znajomy jeż i wtedy wszyscy w szlafrokach i na bosaka wylatujemy go podziwiać...

    OdpowiedzUsuń
  9. świetnie piszesz!Próbuj szczęścia w konkursach literackich.
    Eo

    OdpowiedzUsuń
  10. Masz talent, dziewczyno!Pisz, pisz,nie przestawaj!

    OdpowiedzUsuń
  11. No przepieknie , nawet komarow nie bylo?
    A co do rudego kota , to potwierdzam - taki zzera wszystko i po wszyskich . Do nas tez przychodzi i wcale nie jest to kot wloczega bo co chwile ma inna , nowa obrozke .Po prostu szuka towarzystwa Jako kot -jedynak i przychodzi pobawic sie z naszymi. A ze ciagle glodny biedaczek to nie jego wina:)
    Wolamy na niego " Dyson" bo wciaga doslownie kazda resztke:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pani Domu zapaliła w ogrodzie znicze, które nie tylko dodawały czaru ale także odstraszały komary

      Usuń
  12. Cieszę się, że odpoczęłaś w niezwykłej scenerii.

    OdpowiedzUsuń
  13. Piękny fragment wybrałaś, by zaprezentować kolejna książkę. Ciekawa jestem całości.

    OdpowiedzUsuń
  14. Piękny kawałek prozy... :-)

    OdpowiedzUsuń
  15. Poprosz o scenariusz..
    Reżyser

    OdpowiedzUsuń
  16. Nie"poprosz",a "poproszę"-dziku..

    OdpowiedzUsuń
  17. Lubię tego typu prozę.Klimat trochę z Sapkowskiego?? Poproszę o więcej,pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  18. Co za wena, lubię lubię lubię!

    PS: Całe szczęście, że księżyc już wrócił na swoje miejsce ;)

    OdpowiedzUsuń
  19. Patrzysz na świat całą duszą i sercem, pięknie. Kiedy się Ciebie czyta to się to wszystko widzi i czuje tak jakby się tam było. Sprawiłaś mi tym tekstem ogromną frajdę. Szkoda, że taki krótki... Proszę o więcej.
    Marytka

    OdpowiedzUsuń

Twój komentarz