czwartek, 17 października 2013

czasem mi się śnią wiśniowe buty


Mogłam mieć  sześć lat, nie więcej, bo młodszych sióstr jeszcze nie było na świecie.
Sądzę, że zdarzenie było dla mnie mocno traumatyczne bo pamiętam szczegóły pomieszczenia, w którym toczyła się rozmowa. Na krześle koło stołu w kuchni siedziała tęga kobieta, pamiętam tylko jej nogi od spódnicy w dół. Miała wiśniowe, lakierowane buty, sięgające kostki. Pod stołem stało pudełko z kotami, wyłażące kocięta kotka brała za kark i bezceremonialnie wrzucała z powrotem do pudła. Prałam szkolne kołnierzyki, nie moje, moich sióstr, ale u nas każdy miał obowiązki i praca na rzecz innego domownika nie była niczym szczególnym.
Zerkałam to na koty, to na buty tej kobiety. Bałam się, żeby niechcący nie kopnęła w które kociątko ale bałam się też tego powiedzieć. Dzieci nie mogły się wtrącać do rozmowy dorosłych.
Mama opowiadała o mnie. Dziwne, bo mama prawie nigdy nas nie chwaliła a tym razem opowiadała, jak zapisywała mnie do szkoły i niektóre dzieci nie umiały porządnie trzymać w rączce kredki a ja się pięknie podpisałam i pan dyrektor powiedział – no i proszę, mamy następną prymuskę z tej rodziny.
Aż padła propozycja – bo ja bym ją wzięła za swoją. Miałaby u nas dobrze, byłaby sama. Wszystko jest, woda w domu, ciepło, codziennie inny obiad. Umiem szyć, szyłabym jej sukienki. Poszłaby do szkoły do Tarnowa a może nawet potem do Krakowa na studia.
Powiesiłam kołnierzyki na sznurku przy piecu i wylałam wodę  do wiadra, a mama pościągała je i z powrotem  wrzuciła do miski. Zapomniałaś wypłukać w czystej wodzie, jak cię uczyłam?
Rozpłakałam się tak bardzo, że nawet babcia nie była w stanie mnie uspokoić i nie rozumiała, o co tak płaczę. Wreszcie wyjąkałam – nie oddawajcie mnie!
Jezus Maria dziecko, a kto by cię oddawał, serce by mi z miejsca pękło! – mama trzymała mnie chyba trochę za mocno, zdając sobie sprawę, jak bardzo się wystraszyłam i jak zachwiało to moim poczuciem bezpieczeństwa.  Pani po kota przyszła, nie po ciebie! Tak tylko mówiła, bo każdy by chciał mieć taką mądrą dziewczynkę.

Ale i tak  do dziś nie wiem, czy pani była po kota czy po mnie.

53 komentarze:

  1. Wstrząsnął mną ten tekst.
    Mam przyjaciela, który został oddany, co prawda Tylko do dziadków, ale "po odbiorze" już był nieten i zawsze już był nieten.
    Ta pani na pewno była po kota.

    OdpowiedzUsuń
  2. Wiem oczywiście, że to się robiło dla poprawy bytu,(rodziny pomniejszonej i dziecka oddanego, dla możliwości wykształcenia, zdobycia zawodu, itp.)
    Była chyba nawet taka fala "oddań" , ale do dziadków, w czasie gdy młodzi rodzice studiowali i mieszkali w akademikach. Lata 70-te?
    W dzieciństwie męczyło mnie podejrzenie, że jestem adoptowana.Pamiętam jak przeszukiwałam szuflady z dokumentami, żeby wpaść na jakiś trop. Nie wiem skąd mi się to wzięło.
    Pozdrawiam Cię!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. znam wiele osób z rodzin wielodzietnych które albo całe dzieciństwo, albo jego część spędziły u dziadków albo u cioci

      Usuń
  3. Wiesz co, Klarko! Wiesz co! Ty to już jak coś napiszesz to buty spadają.
    Na pewno po kota przyszła!

    OdpowiedzUsuń
  4. Mnie w rodzinie chcieli kupić. Podobno w żartach, ale czy na pewno? Mama była panną z dzieckiem, w domu nie było warunków, a wujek i ciotka mieli już dorosłego syna. Czasem o tym myślę i chce mi się płakać. A gdyby mamcia się ugięła? Miała tylko mnie!

    OdpowiedzUsuń
  5. I, co masz teraz traumę jak widzisz wiśniowe buty? Ja bym chyba miała...

    OdpowiedzUsuń
  6. Jak trudno jest w takich razach mieć pewność właściwego wyboru. Bo pierwsza z brzegu decyzja jest zawsze na "nie". Swojego się nie oddaje. Czy jednak w każdym przypadku możliwa? Nie nam oceniać. Oby NIGDY żadna matka nie musiała stawać w obliczu takiej konieczności.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. czasem dla dobra dziecka warto je oddać, sto razy lepiej je oddać kochającej rodzinie niż skazywać na poniewierkę w domach dziecka licząc, że może się poprawi, to się dziecko odbierze. O jeszcze bardziej dramatycznych wyborach nie napiszę.

      Usuń
  7. Też bym się wystarszyła, ale Matka na pewno by Ciebie nie oddała...

    OdpowiedzUsuń
  8. Nie, ta babka na pewno przyszła po koty, na pewno...

    OdpowiedzUsuń
  9. Jest nawet takie powiedzenie "Bądź grzeczna bo Cię sprzedam" bardzo popularne w naszej rodzinie ale w żartach...No ale skąd się ono wzięło...Kiedyś faktycznie oddawało się dzieci bogatszym na wychowanie...

    OdpowiedzUsuń
  10. Rozumiem Twój strach, choć byłam w sytuacji poniekąd odwrotnej - ja marzyłam, żeby albo zabrała mnie do siebie babcia (mama mego ojca) albo ciotka mojej matki .Tyle tylko, że miałam wtedy niecałe 4 lata. I bardzo się bałam, że matka się rozmyśli i zostanę u niej na stałe. Nie rozmyśliła się, wychowali mnie dziadkowie. I do dziś pamiętam dzień, w którym przyjechał po mnie dziadek, mojej matki nawet nie było wtedy w domu (był jej brat), a ja pakowałam swoje rzeczy w zabójczym tempie, w tym pośpiechu zapakowałam 1 bucik niemowlęcy, synka mego wujka. Całą drogę, z prawego brzegu Wisły na lewy skakałam z radości, a jechało się bardzo długo. Moja babcia miała 10 rodzeństwa i choć sie tam nie przelewało, mimo ciągłych nalegań rodziny żadnego dziecka nie oddali w lepsze warunki.
    Właścicielka wiśniowych butów zapewne przyjechała po kota, ale być może tak się jej spodobałaś, że złożyła taką propozycję Twej mamie. A rozmawiałaś już jako dorosła osoba na ten temat ze swą mamą? Bo ja rozmawiałam - co zabawniejsze rozmawiałam 3 razy i za każdym razem co innego usłyszałam.
    Miłego, ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. tak, kiedy już byłyśmy dorosłe i na swoim, mama jest dla nas przyjaciółką i zawsze wszystko nam mówi, o co tylko pytamy. Rzeczywiście czasem dostawała takie propozycje ale nigdy przenigdy żadnego dziecka by nie oddała, to wiem na pewno bo nieraz walczyła o nas, kiedy siostra przez miesiąc leżała w szpitalu, a był rok 72, mama bezustannie przekupywała ordynatora, lekarzy i pielęgniarki, aby choć przez chwilę to dziecko przytulić, a wtedy nie było odwiedzin na oddziałach dziecięcych widzenia były tylko przez szybę. Wtedy się strasznie zadłużyła, ale siostra wyszła z choroby.

      Usuń
  11. Chyba jednak po kota... Na szczęście po kota...
    Matko kochana, to faktycznie traumatyczne wspomnienie.

    OdpowiedzUsuń
  12. Niestety, z wypowiedzi owej pani wynika jasno, ze nie o kocie myslala... Podejrzewam, ze w tamtych latach tak wygladaly adopcje... Biedniejsze rodziny oddawaly dziecko/dzieci na wychowanie bogatszym krewnym... I pewnie nikt sie temu specjalnie nie dziwil... :(

    OdpowiedzUsuń
  13. Moja ciocia, siostra mojego taty, też miała być oddana do dobrej rodziny. Ale babcia mimo że miała jeszcze 8 dzieci nie zgodziła się. Owszem- ciocia przesiadywała u tych Państwa, którzy byli nauczycielami, kupowali jej ubrania, słodycze ale na noc zawsze przychodziła do domu.Kiedy się wyprowadzali z naszej miejscowości chcieli ciocię zabrać ale jak juz pisałam, dziadkowie się nie zgodzili. to były lata 50-60te. Z kolei sąsiadka mojej mamy właśnie w takiej rodzinie sie wychowała. Przybrani rodzice adoptowali ją gdy miała kilka lat, wiedziała o tym od dziecka a dopiero jak miała ok.40 lat odnalazła swoje rodzeństwo. Ja chyba bym tak długo nie czekała.

    OdpowiedzUsuń
  14. Mnie sie tam nigdy wisniowe/bordowe buty nie podobaly, a po twoim opowiadaniu jeszcze mniej. Mysle, ze te wisniowe przyszly po ciebie, nie po kotki... ale na szczescie te biale kolnierzyki, nie wyplukane uratowaly sytuacje i staly sie wentylem bezpieczenstwa dla calej trojki (kobiety, kobietki i babsztyla) w denerwujacym momencie napietej atmosfery. Wisniwe uswiadomily sobie, ze dziecko/przyszla kobietka nie jest perfekcyjna dla wisnowego koloru. Mysle, ze taki sam kolor przybrala twarz babsztyla, ktora z pyszna sie poczula...choc nawet nie zauwazyla zabiegow mamy-kocicy. Warto czasem zrobic blad maly, aby duzego nie popelnic.

    OdpowiedzUsuń
  15. No przecież dobrze czułaś. Dzieci czują takie rzeczy. Postawa Twojej matki jest nie do przecenienia:) Bardzo Ciebie kochała.

    OdpowiedzUsuń
  16. Nie dziwię się traumie. Nigdy mnie tak sytuacja nie spotkała, później się urodziłam i było nas tylko dwoje, ale oczywiście do dziecięcej główki przychodziły myśli, czy aby adoptowana nie jestem.
    Wiesz co mnie zawsze irytuje, jak rodzic, np. w sklepie, straszy dziecko, ze jak będzie niegrzeczne to ten pan, czy ta pani, je zabierze. Mam wtedy ochotę takiemu rodzicielowi porządnie trzasnąć.
    I jeszcze mi się przypomniało, ze jak mój Kuzyn był mały, a Jego Brat jeszcze mniejszy, jakaś kobieta w sklepie się młodszym zachwycała, mówiąc do starszego, że zaraz mu Braciszka zabierze, bo taki śliczny. Łukasz słuchał ile mógł, a później babsko w nogę ugryzł :p chyba odechciało jej się porwań ;-)

    OdpowiedzUsuń
  17. "Jezus Maria dziecko, a kto by cię oddawał, serce by mi z miejsca pękło! – mama trzymała mnie chyba trochę za mocno, zdając sobie sprawę, jak bardzo się wystraszyłam." - czy mogłaś dostać lepszy dowód miłości? Mogła powiedzieć przecież coś w rodzaju, żebyś jej głowy nie zawracała głupotami. Tylko, że dla Ciebie to nie były głupoty.

    OdpowiedzUsuń
  18. Nas w domu było pięcioro ,mam czterech braci ,na trzeciego z koleji ,"ostrzyła sobie zęby ", bezdzietna kuzynka mojej mamy, brat pozostał z nami. Najmłodszym zauroczył się syn jego chrzestnej ,do momentu ,kiedy on narobił w pieluchę ,wtedy zrezygnował z "adopcji" ;)

    Niestety jeszcze do dzisiaj pokutuje pogląd ,ze dzieci niczego nie rozumieją i rozmawia sie na ich temat w ich obecności ,jak by były przedmiotem. Jeżeli nawet ta rozmowa dotyczyla ciebie nie powinna sie odbywac w twojej obecności. :)

    OdpowiedzUsuń
  19. Ona chciala Ciebie /musialas byc wyjatkowa/, ale Mama dala kota, bo dla Niej Klarcia takze byla bardzo wyjatkowa i Jedyna!
    Serdecznosci
    Judyta

    OdpowiedzUsuń
  20. a czy miałaś wcześniej jakieś sygnały? Nie sądzę...Z tego co opisywałaś wcześniej:).
    Dziecko widziało kotkę i jej maleńkie kociaki.Takie śliczne kuleczki,i jak się nimi opiekowała ,i te STRASZNE WIŚNIOWE OBCE BUTY.I buty zabrały kuleczkę,a przecież kuleczka miała mamę i jak dziecko usłyszało słowa okropnej kobiety,porywaczki małych kotków to szczerze i serdecznie miało dość...
    I z żalu i strachu i niepokoju popłakało się rozpaczliwie:)
    No bo skoro można kotka ot tak...a przecież to rodzina,to można ot tak i dziecko,co nie?

    OdpowiedzUsuń
  21. Pamiętam podobną sytuację : zgromadzenie "rodzinne", kiedy były modne charakterystyczne rude płaszcze, a ja nie potrafiłam wśród nich zidentyfikować mamy. Zawstydzające dla 4-5 latki. Bo każde dziecko rozpoznaje rodziców. NIeprawdaż?
    Posiadaczką czerwonych kozaczków też byłam. Uwydatniały skrzywienie stopy, zresztą charakterystyczne do dziś. Ale nie straszyłam nimi dzieci;) nieostrożnymi rozmowami na tematy dla nich tak ważne.
    PS NIe śnią mi się. Ani buty ani rude płaszcze. Jednak pamiętam.
    Iza R

    OdpowiedzUsuń
  22. Przeczytałam wpis i co chwilę tu włażę, czytając kolejne komentarze. I się zaszokowałam, bo wiedziałam, że kiedyś były inne czasy, ale nie wiedziałam, ŻE AŻ TAK!
    Chciałoby się przytaknąć, że wiśniowa pani przyszła po kotka, ale "jak tam naprawdę było, to nie wiadomo."

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. trochę wcześniej oddawano również dzieci na służbę. Dziecko pracowało za jedzenie.

      Usuń
  23. Moja bratowa została oddana na wychowanie do cioci "pod miasto"; kiedy wróciła do domu rodzinnego, pozostałe dzieci popychały ją, szturchały, nigdy nie była "swoja"; tak mi się wydaje, że dopiero u nas w domu, kiedy wyszła za mąż za mego brata, poczuła prawdziwe więzi rodzinne; nie dziwię się, Klarko, że poczułaś zagrożenie, no tak ... kotu sukienkę uszyć, do szkoły posłać, i na studia ... i jeszcze sąsiadka, zza drogi, odrobinę starsza ode mnie;
    zabrało ją wujostwo do wielkiego miasta jako małe dziecko, do domu przyjeżdżała tylko na wakacje; i co tu dużo mówić... odstawała od nas, od tego wiejskiego środowiska, czasami była dziwna ... tak myślę, że tym dzieciom wyrządzono wielką krzywdę, z kim miały się identyfikować, gdzie ich prawdziwy dom; dawne to czasy; i rzeczywiście było AŻ TAK! pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  24. Klarko! Aż serce zabolało!
    Ale masz Kochaną Mamę!!

    OdpowiedzUsuń
  25. Matko kochano Klarko...koszmarne wspomnienie.Przytulam, i niech jak najrzadziej śnią Ci się charakterystyczne wiśniowe buty.

    OdpowiedzUsuń
  26. Mocne. Takie sytuacje i rozmowy prowadzone nawet w formie żartu mogą silnie odcisnąć się na dziecku i przynieść wiele zmian w jego psychice.
    Dobrze, że reagowałaś natychmiast
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  27. Myslałam,że takie rzeczy to tylko w literaturze..
    Zuza.

    OdpowiedzUsuń
  28. Klarko, a czy wzięła kotka?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie pamiętam, za bardzo rozpaczałam, do dziś tak mam, że jak beczę to nie-do-uspokojenia.

      Usuń
  29. Sytuacje, kiedy dzieci były oddawane pod opiekę do rodziny / znajomych , nie były rzadkością i wcale nie aż tak dawno.
    W gronie moich znajomych były też przypadki gdy ich tato lub mama, będąc dzieckiem trafiało do bogatszego gospodarza, tak jak Klarko piszesz, tylko za strawę i marne odzienie.
    Nie mnie rozstrzygać jakie zamiary miała pani w wiśniowych butach.

    Wiem, pamiętam jak w wieku kilku lat dziecko inaczej odbiera słowa dorosłych. Było uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego, ja w wieku 6 lat szłam z kwiatkami i mamą do ogromnej świetlicy, bo tam ustawiano kilka klas pierwszaczków. Potem przyporządkowane swojej pani szliśmy do naszych klas. Na korytarzach stały mamy, a ja szukałam, gdzie jest moja ?. W pewnej chwili obca pani podeszła do mnie i powiedziała : " twoja mama mi ciebie oddała" ... ?
    Pamiętam do dziś te słowa i moją panikę i szloch !!! . Poszłam z dziećmi do klasy, a potem okazało się, ze moja mama musiała wracać do pracy , a jej znajoma była tylko poproszona o odprowadzenie mnie do domu.

    Kiedyś ja sama popełniłam rzecz straszną. Stara, a taka durna byłam. Koleżanka ma typ urody jak hinduski, jej córcia również ma piękne olbrzymie migdałowe oczy. Weszłam któregoś dnia do sklepu, w kolejce stał mąż koleżanki z ich wówczas chyba ok. 4 letnią córeczką. Jak to w kolejce, coś tam zagadałam do tatusia, coś tam świergu świergu do dzieciątka, a zachwycona jej oczętami wypaliłam, że : "chyba ukradnę te twoje oczęta" . Jaka była reakcja nie trudno zgadnąć . Ona jest już dorosłą kobietą, ale pamięta ten mój żart -:(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. kiedy opisuję takie zdarzenia, jestem rozdarta, bo mam świadomość, że wiele osób weźmie to za "historie całkowicie zmyślone" a potem okazuje się, że ktoś przeżył coś podobnego i nie jest to takie niezwykłe. Straszenie dzieci zawsze potępiam a najbardziej nie lubię być Babą Jagą, kilka razy mi się zdarzyło słyszeć - bo cię pani weźmie.No, szlag;D jak się wtedy poczułam. Lepiej miał Krzysiek bo raz na wczasach babka straszyła córeczkę - jedz bo ci pan zje a mała zeskoczyła z krzesła, łap za talerz i przyniosła Krzyśkowi mówiąc grzecznie - ploszę bajdzio!

      Usuń
    2. Tak to jest, że dorośli nie zdają sobie sprawy z konsekwencji tych niewinnych wg nich żarcików.
      Byłam najmłodsza z rodzeństwa na dodatek rozbrykanym niejadkiem, a rodzice często mnie tak okrutnie szantażowali; bo cię oddam, albo pan ciebie zabierze, to było na porządku dziennym.
      Moim dzieciom nie dostarczałam takich emocji, a do dziś jest mi bardzo głupio wobec tej małej dziewczynki, ona dopiero po dwóch latach przestała się mnie bać.

      Usuń
  30. Moi bezdzietni chrzestni też chcieli zabrać mnie na wychowanie, by ulżyć rodzicom /było nas pięcioro/.
    Zabierali mnie czasami do siebie, ale gdy robiło się ciemno ja już chciałam do domu.
    Miłości rodziców i rodzeństwa nic nie zastąpi:*

    OdpowiedzUsuń
  31. Witaj...Ja posiadam wiśniowe buty - Czy to coś oznacza ?

    OdpowiedzUsuń
  32. Ani przez moment, nie pomyślałam, że mamie przyszło by do głowy Cię oddać. Jednak nie dziwię się Twojej traumie. Ja nie spotkałam się z takimi przypadkami w swoim życiu - na szczęście.

    OdpowiedzUsuń
  33. Przyznam, że mnie ruszyło to opowiadanie... Choć w Twoim przypadku nie było wątpliwości, że Mamie nawet przez myśl to nie przeszło, to przecież takie sytuacje się zdarzały nader często. Jeśli z biedy to pół biedy, ale i inne pobudki kierowały matkami.Ty masz szczęście mieć cudowną Mamę, opiekuńczą, nie poddającą się przeciwnościom, walczącą o dzieci. Ktoś napisał w komentarzu, że lepiej oddać dziecko "w dobre ręce" niż do domu dziecka, albo nie daj Boże jak te suki co "upuściły" dziecko na progu. Może i racja, ale nie jestem pewien czy jakiekolwiek dobra tego świata (jedzenie, ubranie, dach nad głową) są w stanie wynagrodzić dziecku rozstanie z Matką?? Co taka biedna istotka wtedy czuje?? Nawet nie chcę sobie tego wyobrażać...
    Pozdrawiam, Bogusław
    PS z innej beczki - byliśmy tydzień temu na weekend w Krakowie, bo Gabrysia wymarzyła sobie, że na 6. urodziny chce zobaczyć smoka;-) było cudownie!! piękna pogoda, super wycieczka. Żałowałem tylko, że było za mało czasu żeby się spotkać z Ryśkiem....

    OdpowiedzUsuń
  34. nie do wiary, ile tu jest niesamowicie trudnych życiowych historii opisanych...
    smutnych...

    sama znam podobną

    ale dzieci czasem rzeczywiście potrafią się przejąć słowami dorosłych do bólu
    kiedys ciocia pozyczyła mi korale, miałam z 5 lat. i powiedziała, że jak je zepsuje to mnie zabije. I oczywiście poszłam na podwórko i się sznurek urwał
    wrzask jaki wtedy z siebie wydałam postawił na nogi całe osiedle

    OdpowiedzUsuń
  35. Kiedy mojemu pradziadkowi urodziła się czwarta córka, ten nie pytając małżonki o zdanie (czasy były przedwojenne, więc i układy inne) oddał ją na wychowanie komuś tam z rodziny, jakiejś bezdzietnej parze. Miesięczne dziecko! Następnie pił i jak mówi moja babcia, która jest jedną z trzech starszych córek, "bił się z myślami". Wszyscy schodzili mu z drogi, bo nie było wiadomo kiedy wybuchnie i komu się dostanie. Po dwóch miesiącach zniknął na dwa dni, po czym pojawił się z powrotem z najmłodszą córką na rękach.

    Kiedy pytam babci, co na to jej matka, ta odpowiada mi: to było przed wojną, była bieda, ojciec liczył na syna, to i matka nie miała nic do gadania, choć było jej ciężko...

    Historia wydawałoby się dziwna, a jednak prawdziwa...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ano takie to były te zaprzeszłe czasy. Są tacy którzy do tamtych dawnych czasów z nostalgią wzdychają .

      Usuń
  36. W rodzinie kuzynki męża tak się stało. Małe dziecko dziewczynka została oddana siostrze bezdzietnej. Matka dziewczynki była chora ale potem wyzdrowiała. Dziewczynka nie wiedziała o tym i chyba nie wie dalej, wszyscy cała rodzina ba cała wieś wiedzą. Dziś dorosła kobieta odwiedza rodzinę na wsi w tym swoją biologiczną matkę do której mówi ciociu. Byłaś za duża na taką wymianę Klarko myślę że to był taki głupawy żart tej kobiety zapewne w jej głosie była też tęsknota za dzieckiem w domu. rozumiem ją, ale dowcip baba ciężki miała. Ja mam inne traumatyczne wspomnienie ale już mi się nie śni, choć czasem boli. Pozdrawiam ciepło.

    OdpowiedzUsuń
  37. Nie byłam straszona ani przestraszona w taki sposób.Nigdy synom ani innym dzieciom nie mówiłam,że oddam czy zabiore.Uważam że to okrutne i głupie.Z bardziej przykrych wspomnień,to takie,że zapomnieliby zabrać mnie z wizyty u rodziny,narobiłam wrzasku.
    Wiśniowe buty to jedno z moich najstarszych i najpiękniejszych wspomnień.Miała takie moja mama,letnie,z paskiem na pięcie,pełnymi palcami,dziureczki,lakierowane,na niskim obcasie.Jakbym wczoraj je widziała.Piękny kolor,jak na bure czasy PRL-u.Mówiłam mamie,że gdy dorosnę,też będę w nich chodziła.Mama miała dar podcinania mi skrzydeł,może to brak poczucia humoru,odparła krótko-nawet na nie nie spojrzysz.Buciki parę lat leżały na Strychu.Strych to był mój zaczarowany świat..I znów Klarko obudziłaś dawno uśpione,piękne wspomnienia.Widzę wszystko.Drewniany Strych,każdy tajemniczy kąt,kurz w słońcu wpadającym szparą,dziury w podłodze,okienko którym wchodziłam na dach.Tam było kilka światów do zabawy.Wiśniowe buciki i inne skarby zginęły pewnie razem ze Strychem,gdy burzono dom...

    OdpowiedzUsuń
  38. Znajoma wzięła "na wychowanie" dziewczynkę, przez cały czas miała kontakt z rodzina i rodzeństwem - formalną decyzję podjęła po skończeniu 18 lat - została przy nowych opiekunach. Teraz młoda ma dwadzieścia kilka lat. Dawniej instytucja wychowanka była dość popularna - dzieci szły na wychowanie do bezdzietnych lub samotnych ludzi, co na ogół łączyło się z przejęciem po nich w spadku całego dorobku. Często też rodzina wychowanka zajmowała się dodatkowo gospodarstwem lub opieką. To nie musiało być o razu takie złe.
    Częste też bywały sytuacje, gdy młodzi szli do miasta do rodziny, bo to była jedyna możliwość dalszego kształcenia i rozwoju. Problemy zaczynały się, gdy młodu człowiek trafiał do nieodpowiednich ludzi, lub, gdy układ był niezdrowy.

    OdpowiedzUsuń
  39. Znam takie sytuacje, co prawda nie do obcych, ale do rodziny, tam gdzie dzieci nie było. Wtedy to było dość, nie powiem, że normalne, ale zwyczajne. Wydawało się, że takiemu oddanemu, do babci, ciotek będzie lepiej niż w domu, gdzie dzieci było kilkoro. Nikt się nie zastanawiał, jak takie dziecko się czuło, jak to zważyło na jego zyciu. Nie wybbrażam sobie, oddać dziecka, kotka trudno, a co dopiero dziecko.

    OdpowiedzUsuń
  40. Mnemosyne ma rację, zwierzę trudno, dziecko - niewyobrażalnie trudno.
    Ja nigdy nie miałam poczucia, że mogę być adoptowana, jestem felerna bo mam wyrwany nerw barkowy przy porodzie i trochę niewładną lewą rękę. Jako dziecko zawsze sobie tłumaczyłam, że jakby mnie rodzice brali, to przecież wzięliby zdrową, nie chorą. I moja mama zawsze wtedy mówiła, że nie oddałaby mnie za żadne zdrowe dziecko i że chore się bardziej kocha :-) Moja siostra z kolei też nie miała takich dylematów bo przy jej urodzeniu niejako byłam, jest między nami 14 lat różnicy. Nie wyobrażam sobie żeby oddać dziecko dla warunków panujących w domu, ale nie zdaję sobie pewnie sprawy, jakie te warunki bywały. Może to był dla takich rodziców wyraz miłości do dziecka? Nie nam oceniać, ale dzieci szkoda.

    OdpowiedzUsuń
  41. zgadza się, dawniej dawano dzieci rodzinie, np. jedna siostra miała sześcioro, a druga była bezdzietna, to pomogła wychować.I znam takie przypadki.A teraz, w XXI wieku,i gorsze rzeczy matki czynią swoim dzieciom, niestety. przykre...Ale kotki można dać, a nawet trzeba dać!http://jedenusmiech25.blog.onet.pl/?p=3406

    OdpowiedzUsuń

Twój komentarz